วีรกรรม ตชด. ณ บ้านกกค้อ , บ้านหนองดอ ,บ้านน้อยป่าไร่

[ วีรกรรม ตชด. ณ บ้านกกค้อ , บ้านหนองดอ ,บ้านน้อยป่าไร่]

8 มกราคม 2520 ในสมัยที่ พล พต เรืองอำนาจ และปกครองประเทศกัมพูชา เกิดเหตุการณ์ที่ทหารกัมพูชานับร้อยๆ นายได้บุกเข้ามาที่หมู่บ้านกกค้อ ,หนองดอ และบ้านน้อยป่าไร ที่อรัญประเทศ สังหารโหดชาวบ้านไม่ว่าลูกเด็กเล็กแดง ผู้หญิง คนแก่ อย่างโหดเหี้ยม ทารุณ.. ไปถึง 30 กว่าศพ รวมทั้งเผาหมู่บ้านวอดจนเหลือแต่เถ้าถ่าน..!!!

เหตุเกิดที่ บ้านกกค้อ, หนองดอ, น้อยป่าไร่ ที่ อรัญญประเทศ

ตลอดยุคที่ผ่านมา เขมรส่อพฤติกรรมให้ชาวโลหได้เห็นว่า ไม่เคยมีความบริสุทธิ์ใจต่อไทยเท่าไหร่นัก ประเทศไทยซึ่งทำตามเสมือนเป็นพี่น้องที่ดีกับเขมร แต่เขมรกลับรุกล้ำอธิปไตยของประเทศไทย ด้วยการอ้างว่าดินแดนเหล่านั้นเป็นของตนตลอดเวลาเรื่อยมาอย่างไม่สิ้นสุด

โดยนับตั้งแต่ปี 2518 เป็นต้นมา เหตุการณ์ตามแนวชายแดนก็ได้ร้อนระอุ เพราะการกระทำของเขมรอีกครั้ง นับตั้งแต่ ตาพระยา อรัญญประเทศ โป่งน้ำร้อน และหาดเล็ก ซึ่งทุกครั้งที่มีการรุกล้ำเกิดขึ้นนั้นก็หมายถึง การทำลายทรัพย์สินของฝ่ายไทย รวมทั้งชีวิตของคนไทยต้องสูญเสียไปด้วยกับเหตุการณ์นั้นเสมอๆ ไม่มากก็น้อย ไมตรีจิตที่ไทยหยิบยื่นให้ด้วยการลดราวาศอกต่อเหตุการณืร้ายเหล่านั้น ทำให้เสมือนหนึ่งเป็นการปล่อยให้เขมรย่ามใจ

แล้วการสูญเสียชีวิตคนไทยโดยน้ำมือเขมร ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด และทารุณกรรมที่สุดก็อุบัติขึ้น เมื่อคืนวันที่ 28 มกราคม พ.ศ.2520

จะไม่มีคนไทยคนใดลืมมันได้ลงสำหรับพฤติกรรมอันโหดเหี้ยมที่ยิ่งกว่าเดรัจฉาน ของเขมรนับร้อย เข้าสังหารชาวบ้านที่ไม่มีทางสู้จำนวนกว่า 30 คน ทั้งชาย หญิง คนแก่ เด็ก และคนท้อง อย่างสยดสยอง ก่อนที่พวกเขมรนั้นจะลงมือเผาหมู่บ้านชาวไทยทั้งสองแห่งแล้วหลบหนีออกไป อย่างลอยนวล โดยทิ้งรอยจารึกที่แสนรันทดและความเจ็บแค้นใจให้แก่คนไทยอย่างที่มิอาจลืม เลือนได้

- หมู่บ้านกกค้อ : เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ห่างจากถนนสายอรัญญประเทศ-คลองลึก ไปทางทิศเหนือประมาณ 2 กม. และห่างจากพรมแดนไทย-เขมร ประมาณ 1 กม.

ชาวบ้าน 6 ครอบครัวที่อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ ดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความสงบสุขตลอดมา แม่จะมีฐานะไม่สู้ดีนักแต่ทุกคนก็ไม่เคยหวาดระแวงภัยใดๆ เพื่อถือว่าที่นั่นคือ ผืนแผ่นดินไทย!!

แต่แล้ววันที่ทุกคนต้องสะอื้นให้กับชะตาชีวิตของพวกเขาก็มาถึง!!

คืนวันที่ 28 มกราคม 2520 เวลาประมาณ 4 ทุ่ม หลายคนในหมู่บ้านต้องสะดุ้งติ่นเมื่อได้ยินเสียงคล้ายเป็ดร้องดังลั่นทั้งๆ ที่เป็ดในหมู่บ้านนั้นก็มีเพียงสองสามตัวเท่านั้น รวมทั้งมีเสียงหมาที่พากันเห่าหอนผิดปกติ ทั้งๆ ที่ีร้อยวันพันปีหมาที่หมู่บ้านนี้ไม่เคยเห่ากระชั้นชิดเช่นนั้นเลย

ชาวบ้าน 4-5 คน พากันด้อมออกมามองที่ชายคาบ้าน ซึ่งไม่ดีไปกว่ากระต๊อบเท่าไหร่นัก ทุกคนได้แต่เงียบและไม่กล้าส่งเสียง นอกจากสมาชิกในครอบครับที่อยู่ด้วยกันที่พอจะกระซิบกระซาบกันเป็นเสียงเบาๆ บ้าง และต่างจับต้องเฝ้าดูสิ่งผิดสังเกตุ ซึ่งเสียงเหล่านั้นแม้จะคล้ายๆ เสียงสัตว์เลี้ยงมาก แต่มันก็ไม่เหมือนเลยเสียทีเดียว

ทันใดนั้น!! เสียงปืนก็รัวดังขึ้นถี่ยิบในระที่ไม่ห่างออกไปนักทางทิศเหนือ อันเป็นทิศทางที่ตั้งของหมู่บ้านหนองดอ ตะเกียงที่รั้วนั้นต่างก็ดับไปนานแล้ว ซึ่งข้างนอกก็มีแต่แสงสลัวๆ ของเดือนแรมอ่อนๆ และป่าต้นเพล๊กที่มีอยู่รอบหมู่บ้านก็ไหวยวบยาบตามแรงลมยามค่ำคืน

" ทุกคนยังไม่รู้เลยว่า ขณะนั้นภยันตรายได้ล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว !!"

จากนั้น!! แสงสว่างของแฟร์ในสงครามก็ได้ถูกยิงขึ้นไประเบิดอยู่บริเวณเหนือหมู่บ้านหนอ งดอ จนชาวบ้านที่อยู่ที่นี่ห็นได้ชัด แล้วเสียงปืนขนาดหนักก็ได้ดังขึ้นตามมาราวกับเสียงประทัดแตก เพียงครู่เดียวเท่านั้น ก็มีแสงเพลิงลุกโชติช่วงขึ้นที่นั่น

ถ้าพวกเขาไม่อยู่ไกลจนเกินไป พวกเขาจะได้ยินเสียงร้องวอนขอชีวิตของเพื่อนคนไทยอีกหมู่บ้านหนึ่ง เสียงเด็กน้อยร้องไห้จ้า และเสียงตระหนกตกใจสุดขีด

ทุกชีวิตตื่นกลัวและทิ้งบ้านช่องหนีเอาชีวิตรอดทันที พร้อมๆ กันนั้นเสียงปืนจากราวป่าริมหมู่บ้านก็ดังขึ้น ห่ากระสุนสาดเข้ามาปลิวว่อน จากนั้นพวกเขมรแดงในชุดดำโพกผ้าก็กรูกันเข้ามา ชาวบ้านหลายคนบ้างก็ถูกกระสุนตายคาบันได บ้างก็กระเสือกกระสนเพื่อดิ้นหนีแต่ก็ยังไม่ทันพ้นลานบ้านก็ถูกตามมายิงเอา แบบเผาขน ลูกพลัดพ่อ เมียพลัดผัว แม่พลัดลูก บางคนที่หนีออกมาได้นั้นต่างก็ซมซานไปข้างหน้าอย่างเดียว โดยไม่รู้ว่าข้างหน้านั้นจะประสบะตาเช่นใด จะรอดหรือไม่ในระหว่างทาง เพื่อที่จะเข้ามายังที่ตั้งของ ตชด. ทางใต้ ที่ห่างออกมาเป็นระยะทางไกลพอดู

เด็กหลายคนพยายามวิ่งฝ่าความมืดด้วยสัญชาติญาณของมนุษย์ที่จะเอาชีวิตรอด ต่างก็ถูกดาบปลายปืนแทงตายอย่างทารุณ อีกทั้งทารกที่ไร้เดียงสาส่วนหนึ่งประมาณ 2-3 คน ที่พลัดจากอกแม่ ต่างร้องไห้จ้าอยู่กลางลานบ้าน ก็ไม่เว้นจะถูกจับเชือดคออย่างน่าเอน็จอนาจใจ

อีกทั้ง ลุงบุญส่ง ชายสูงอายุในหมู่บ้าน กระโจนจากเรือนลงไปหลังบ้าน พร้อมหิ้วปืนลูกซองที่มีอยู่ประบอกเดียว ทั้งแกและลูกสาววัย 17 ได้ปักหลักยิงสู้กับพวกเขมรนั้น แต่ในที่สุดทั้งพ่อและลูกนั้นสุดท้ายก็ต้องจบชีวิตลง เป็นเหยื่อสังเวยความชั่วช้าอยู่ตรงริมรั้วนั้นเอง

เมื่อพวกเขมรนั้นเดินตรวจตรา หลังจากกระสุนนัดสุดท้ายได้เงียบลงแล้ว กองฟางที่อยู่ใกล้ๆ หมู่บ้านนั้นก็ถูกพวกมันจุดขึ้น และกลายเป็นเชื้อไฟเผาผลาญเอาบ้านแทบทุกหลังในหมู่บ้านนี้

หูที่ปร่าเพราะเสียงปืนของชาวบ้านคนหนึ่ง ซึ่งหมอบหลบเขมรใต้ขอนไม้ใหญ่ใกล้หมู่บ้าน ได้ยินเสียงเท้าหนักๆ นับร้อยคู่ย่ำผ่านเข้าไป ปนเปกับสำเนียงเขมร "โดว..โตว." ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงเหมือนตอนหัวค่ำ นอกจากเสียงปะทุของเปลวไฟ และกลิ่นคาวเลือดเท่านั้น

เหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วประดุจสายฟ้าแลบก่อนหน้า 4 ทุ่ม เล็กน้อยที่หมู่บ้านหนองดอ ซึ่งห่างจากหมู่บ้านกกค้อขึ้นไปทางเหนือเพียง 6 กิโลเมตรเศษนั้น ยิ่งสยดสยองกว่าที่หมู่บ้านกกค้อหลายเท่านัก

โดยลักษณะก่อนเกิดเหตุที่หมู่บ้านหนองดอแห่งนี้นั้นก็คล้ายๆ กับที่เกิดขึ้น ณ หมู่บ้านกกค้อ แต่การจู่โจมของพวกฆาตกรโหดพร้อมทั้งอาวุธหนักอีกกลุ่มหนึ่งที่แยกกันทำงาน นั้นรวดเร็วกว่า รวมทั้งการที่ชาวบ้านหนองดอนั้นไม่เฉลียวใจมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ จึงทำให้ชาวบ้านที่มีอยู่เพียง 64 คน ในหมู่บ้าน ต้องสูญเสียชีวิตไปถึง 21 ชีวิต

ทั้งยังมี ผู้หญิงท้องถูกยิงโดยร่างไร้วิญญาณนั้นนอนอยู่ข้างๆ กับบุตรชายของเธอที่วัยเพียง 13 เดือน เท่านั้น และไม่ห่างกันเท่าไรนัก ก็มีร่างของเด็กอีกหลายคนที่ถูกจับเชือดคออย่างน่าสังเวชใจ ร่องรอยที่เด็กน้อยเหล่านั้นดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจด้วยวัยที่ไร้เดียงสา ทำให้ดินบริเวณนั้นยังเป็นรอยมองเห็นเป็นถนัดสำหรับผู้พบเห็นในตอนนั้น อีกทั้งยังมีพี่น้องที่โชคร้ายอีกคู่ที่นอนสิ้นใจกอดกันกลมมีรอยกระสุนพรุน ทั่วทั้งตัว

!!มันเป็นภาพที่ทุกคนที่เห็นนั้น ไม่มีวันจะลืมเลือนลงได้!!

หลังจากก่อกรรมทำเข็ญ มาคร่าชีวิตชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ด้วยความทารุณ หนำซ้ำยังเผาหมู่บ้านเป็นจุลเหลือแต่ซาก โดยการบุกเข้าสังหารชีวิตคนไทยทั้งสองหมู่บ้านนี้ กระทำการในเวลาห่างกันเพียงไม่กี่นาที ชาวบ้านไม่มีทางต่อสู้กับศัตรูแห่งละนับร้อยเช่นนี้ได้เลย พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะรู้ตัวด้วยซ้ำกับชะตาชีวิตเช่นนั้น

พวกเขมรเหล่านี้ต้องการอะไรหรือ ?? มันอ้างก่อนหน้านี้ไม่กี่วันว่า ดินแดนตรงนั้นเป็นของมัน แต่คนไทยเหล่านี้ก็รักแผ่นดิน พวกเขารู้ว่าผืนแผ่นดินตรงนั้นเป็นของคนไทย จนกระทั่งต้องแลกความเชื่อมั่นเหล่านั้นด้วยชีวิตของพวกเขาเอง จะมีใครบ้างที่เรียกร้องหาความยุติธรรมให้พวกเขาด้วยวิธีไหนได้บ้าง!! จนป่านนี้ยังไม่มีใครตอบได้

ขอวิญญานพวกเขาจงรับรู้ว่า "คนไทยทั้งหมดได้อาลัยต่อการเป็นเหยื่อของฆาตกรโหดในครั้งนี้ " แต่มันเพียงเท่านั้นละหรือ??

ในเวลาเดียวกันที่เขมรบุกเข้าสังหารคนไทยที่หมู่บ้านหนองดอและหมู่บ้านกกค้อ ก็ยังมีกำลังของทหารเขมรจำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยนาย บุกเข้าล้อมหมู่บ้านน้อยป่าไร่ด้วย โดยหมู่บ้านนี้อยู่ห่างจากชายแดนเขมรเพียงกิโลเมตรเศษและไกลขึ้นไปทางเหนือ ของหมู่บ้านหนองดอประมาณ 2 กม. ซึ่งที่นี่เป็นจัดห่างฐานปฏิบัติการใหญ่ของ ตชด.มากที่สุดเมื่อเทียบกับหมู่บ้านอีกทั้งสามแห่งนั้น

แต่หมู่บ้านเงียบสงัด เพราะชาวบ้านที่นี่อพยพออกจากหมู่บ้านไปหมดแล้ว ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ประมาณเดือนเศษๆ เพราว่าหลายคนต้องเสียชีวิตและพิการ เนื่องจากเหยียบกับระเบิด แต่หมู่ในหมู่บ้านก็ยังมี ตชด. อยู่ รวม 18 นาย ประจำอยู่ยังฐานปฏิบัติการย่อยแห่งนั้น

โดยฝ่ายเขมรเป็นฝ่ายสาดกระสุนเข้ามาในหมู่บ้านก่อน และเมื่อถูกรุกราน ตชด. ทั้งหมดที่เตรียมพร้อมอยู่จึงทำการตอบโต้ การปะทะเริ่มรุนแรงยิ่งขึ้น ฝ่ายเขมรทำการโอบล้อมกลุ่ม ตชด.เหล่านั้น เข้าเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว เปิดทางเอาไว้ หันไปทางชายแดนเขมร

การได้เปรียบของ ตชด. ไทย ซึ่งอยู่ในที่กำบัง จึงทำให้กำลังของเขมรหลายคนถูกลูกปืน ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นยืนยันว่าเห็นเขมรลากเพื่อที่บาดเจ็บจำนวนมากล่าถอยออก ไปด้วย ซึ่งหลังจากการปะทะกันประมาณ 20 นาที ฝ่ายเขมรจึงล่าถอยออกไป

อย่างไรก็ตาม จากการประเมินกำลังของเขมร ตชด.เหล่านั้น เชื่อว่าเขมรพวกนั้นจะต้องกลับมาบุกพวกเขาอีกแน่นอน และก็เป็นความจริง เพราะอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงต่อมา กำลังทหารของฝ่ายเขมรนั้นก็กลับเข้ามาโจมตีซ้ำอีก

เมื่อเห็นท่าไม่ดี ตชด.ประจำหน่วยบ้านน้อยป่าไร่ก็วิทยุขอกำลังเสริมมาช่วย แต่ทว่าในยามกลางคืนและป่าที่รกชัดเช่นนั้น กำลังสนับสนุนจะปลอดภัยหรือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนเส้นทางแคบๆ สายเดียวสู่หมู่บ้านน้อยป่าไร่ อาจถูกวางกับระเบิดเอาไว้เต็มไปหมดแล้วก็เป็นได้

โดยกำลังของ ตชด. เหล่านั้น หลายนายบ้างก็โดนกระสุนปืนของฝ่ายตรงข้าม แต่ส่วนมากไม่ถูกที่สำคัญนัก นอกจากท่าน จ.ส.ต.ภิรมย์ แก้ววรรณา ซึ่งโดนเข้าอย่างจังถึงกับเสียชีวิตหลังโดนยิงไม่นานนัก แต่ขณะนั้นทุกคนจะมัวเป็นห่วงใครไม่ได้เลยเพราะต้องระดมกำลังทั้งหมดที่มี อยู่นั้นเข้าต้านทานฝ่ายข้าศึกที่มีจำนวนมากกว่าหลายเท่า เพื่อประวิงเวลาให้หน่วยสนับสนุนเข้ามาช่วยเท่านั้น

เสียงหูดับตับไหม้ของการยิงต่อสู้ที่ผ่านเข้ามายังเครื่องรับ ณ กองกำกับการตำรวจตระเวนชายแดน เขต 2 กับเสียงการรายงานขอความช่วยเหลือด่วนของเหล่า ตชด. ที่นั่น ทำให้ พ.ต.ท.สมนึก พลสิทธิ์ ผู้กำกับการฯ ว้าวุ่นใจอย่างยิ่ง ทั้งกำลังที่มีอยู่ที่นี่เองก็น้อย ส่วนการสนับสนุนทางอากาศก็คงทำไม่ไหว ท่านจึงตัดสินใจให้ ตชด. จำนวนหนึ่งนำรถหุ้มเกราะออกไปสนับสนุนช่วยเหลือหน่วยที่อยู่ฐานบ้านน้อยป่า ไร่ โดยมี ส.ต.อ.ดาบศึก ชีวะโต เป็นหนัวหน้าชุด

จากนั้น !! ทุกนายก็เคลื่อนล้อรถเกราะออกไป เพื่อเข้าไปยังเขตแดนอันตราย จุดมุ่งหมายอยู่ที่บ้านน้อยป่าไร่ !!

หลังจากที่รถเกราะนั้นวิ่งมาได้เพียงประมาณ 20 นาที จวนจะถึงหมู่บ้านแรกคือหมู่บ้านกกค้อ ก็ถูกดักซุ่มโจมตีจากกำลังส่วนหนึ่งของอีกฝ่ายที่อยู่สองข้างทางอย่างหนัก หน่วง แต่ไม่ได้รับความเสียหายและทั้งหมดนั้นไม่ทำการตอบโต้ โดยมุ่งตรงไปข้างหน้า ณ จุดที่เพื่อนอยู่ เพื่อช่วยเหลือเพื่อนๆ เท่านั้น

รายงานจากหน่วยรถเกราะชุดนั้น ได้แจ้งว่า ถูกโจมตีอย่างหนักด้วยอาวุธร้ายแรง แม้จะยังไม่เป็นอะไร แต่ผู้กำกับฯ สมนึก ไม่ค่อยมั่นใจเลยว่า หน่วนสนับสนุนนั้นจะสามารถเข้าไปช่วยพรรคพวกที่ถูกล้อมอยู่นั้นทันหรือป่าว

แล้วความคิดของท่านก็เป็นจริง เมื่อรถเกราะคันนั้นแล่นเข้าเขตหมู่บ้านน้อยป่าไร่ ซึ่งเหลือระยะทางเพียงประมาณไม่ถึง 1 กม. เท่านั้น ก็จะถึงที่หมายแล้ว แต่ก็โดนกับระเบิดอย่างจังเข้า จนเพลารถนั้นขาดหยุดกับที่และล้อหลังด้านซ้ายนั้นขาดกระเด็นหายไปในความมืด แต่ ตชด. ทุกนายปลอดภัย ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่ก็สามารถต่อสู้ต่อไปได้

จากนั้น ส.ต.อ.สมนึก หัวหน้าชุด ก็บอกกับเพื่อนๆ ที่มาด้วยกันให้ออกจากรถแล้วให้หลบเข้าไปกำบังในหลุมระเบิดเมื่อครู่ และให้พลปืนประจำรถเกราะนั้นยิงกราดออกไปเพื่อคุ้มกันกำลังที่เหลือก่อน จากนั้นการปะทะกันระหว่าง ตชด.ชุดช่วยเหลือกับเหล่าทหารเมมรก็เริ่มขึ้น

ท่านผู้กำกับฯ สมนึก พยายามคิดแก้ปัญหาเฉพาะหน้าอยู่ แต่ก็ยังคิดไม่ออก จนกระทั่ง รองผู้กำกับฯ ท่าน พ.ต.ท.วาริชัย สุริยกุล ณ อยุธยา เสนอให้ใช้เครื่องบินตรวจการณ์หมายเลข 1603 ที่มีอยู่เพียงลำเดียวนั้น ออกไปยิงสนับสนุน โดยรับอาสาจะไปกับเครื่องบินลำนี้ด้วย

ผู้กำกับฯ สมนึก จึงตัดสินใจ ใช้วิธีนั้น!! เครื่องบินตรวจการณืลำนี้ใช้งานอยู่ใน กองกำกับการตำรวจตระเวนชายแดนเขต 2 มานานแล้ว มันเก่าคร่ำคร่าและมีสภาพไม่ค่อยสมบูรณ์นัก และเคยมีครั้งหนึ่งในการปฏิบัติการคราวหนึ่งที่เครื่องสะดุดหยุดเอาเฉยๆ ดื้อๆ จนทำให่ผู้ที่อยู่บนเครื่องคราวนั้นหายใจไม่ทั่วท้องมาแล้ว แต่แล้วช่างเครื่องก็สามารถแก้ไขให้กลับมาใช้ได้อีก

พ.ต.ท.วาริชัย ท่านคลุกคลีกับเครื่องบินลำนี้มานาน เพราะนพลาดตระเวนหาข่าวตามแนวชายแดนเสมอ และท่านก้ได้นำปืนกลเบากระบอกหนึ่งที่ดัดแปลงขาตั้งด้วยเงินเดือนของตน ประมาณ 70 บาท ติดตั้งเข้ากับเครื่องบินตรวจการณ์ลำนี้เอาไว้ เพื่อป้องกันตนเองในยามฉุกเฉิน

จากนั้น กำลังสนับสนุนชุดสุดท้ายทางอากาศ ภายใต้การนำของ พ.ต.ท.วาริชัย นั้นต้องบินเครื่องโดยดับไฟทั้งหมด มุ่งตรงไปยังหมู่บ้านน้อยป่าไร่ ซึ่งขณะนั้นเขมรได้เร่มจุดไฟเผารอบหมู่บ้าน โดยหวังจะให้กำลัง ตชด.ที่เหลืออยู่ทั้ง 17 นาย ให้ตกอยู่ในกองไฟนั้นเอง

ส่วนชุดสนับสนุนรถเกราะที่โดนระเบิดนั้น กำลังพากันยิงต่อสู้กับเขมรอีกกลุ่มหนึ่งอยู่ โดยได้วิทยุแจ้งขึ้นมายังเครื่องให้ทราบด้วยว่า พวกตนสามารถตรึงกำลังของเขมรไว้ได้แล้ว ขอให้บินไปช่วยหน่วยบ้านน้อยป่าไร่เท่านั้นเป็นพอ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกตน

เมื่อเครื่องบินบินอยู่เหนือหมู่บ้านน้อยป่าไร่ พ.ต.ท.วาริชัย ก็มาทำหน้าที่พลปืน ได้กราดยิงลงไปยังจุดที่เขมรซ่อนอยู่ ตามเป้าที่หน่วย ตชด. ที่ฐานบ้านน้อยป่าไร่แจ้งไว้ให้ทราบ และเพียงประมาณ 20 นาทีเท่านั้น ปืนกลที่ใช้งานมานานก็เกิดขัดลำกล้อง จึงได้วิทยุแจ้งไปยังกองกำกับฯ ให้ถอดปืนประจำรถเกราะอีกคันหนึ่ง ซึ่งจอดรออะไหล่บางชิ้นมานานร่วมเดือนเอาไว้ เพื่อรอเปลี่ยนแทนปืนกลเบาโบราณกระบอกนั้น

หลังจากที่กลับไปเพื่อทำการเปลี่ยนอาวุธเสร็จ เครื่องบินตรวจการณ์ที่ถูกนำมาเป็นเครื่องบินโจมตีในยามฉุกเฉินนี้ ก็บินกลับเข้าไปยังหมู่บ้านน้อยป่าไร่อีกครั้งหนึ่ง

ผลตอบรับคือ อานุภาพของปืนประจำรถถัง ตชด. นั้น ทำให้เสียงปืนของฝ่ายเขมรเงียบหายไป ตชด.ทุกนายที่อยู่ข้างล่างต่างก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ซึ่งความหวังที่จะรอดนั้นมีเปอร์เซ็นต์มากขึ้นอีก เพราะอีกประมาณชั่วโมงเดียวก็จะเช้าแล้ว

การโจมตีของเขมรทั้งสองจุดนั้นเงียบหายไป ทุกคนต่างเร่งและรอให้สว่างเร็วๆ เพราะความมืดกับกำลังที่น้อยกว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับพวกเขาเหล่านั้น เลย

ในขณะที่เครื่องบินตรวจการณ์ที่ต่อมาไปร่อนลงที่สนาม ยังไม่ทันจอดสนิท ผู้บังคับการ ตชด.ภาค 1 พล.ต.ต.สมโภชน์ วิไลจิต ที่บึ่งรถจาก กทม. ทันทีที่ได้รับรายงานนั้นก็ไปถึงพอดี

หลังจากนั้น นายตำรวจถูกเรียกเข้าประชุมด่วน ทุกคนมีสีหน้าที่เคร่งเครียด ดำคล้ำ เพราะเหตุการณ์ที่ร้ายแรงนั้นมัน้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเกือบแก้ปัญหาไม่ ได้

และแล้ว แผนงานสำหรับวันรุ่งขึ้นก็ถูกกำหนดขึ้นอย่างละเอียด ไม่มีใครรู้ว่าเหตุการณืที่อาจร้ายแรงกว่านี้นั้นจะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ ซึ่งข้าราชการฝ่ายปกครองตามอำเภอชายแดนนั้น เป็นอีกพวกหนึ่งที่ต้องประสบกับความยุ่งยากลำบากใจอย่า่งยิ่งก็คือ การที่จะต้องพยายามสอดส่องเอาใจใส่ประชาชนในที่ห่างไกลอย่างจริงจัง ลำพังการพยายามพัฒนาท้องถิ่นให้ดีขึ้นนั้นก็ยากอยู่แล้ว

แต่อีกสองสิ่งที่ยากไปกว่านี้ก็คือจะต้องคำนึงถึงความปลอดภัยให้กับประชาชน ร่วมกับ ตชด. หรือทหารอีกด้วย และไม่เพียงเท่านั้น นโยบายต่างประเทศของไทยที่พยายามเป็นมิตรกับประเทศเพื่อนบ้านทุกประเทศ ยิ่งต้องทำให้พวกเขาต้องคอยระแวดระวังการดำเนินการใดๆ ก็ตามของอีกฝ่ายตลอดเวลา

!!ฟ้าสางแล้ว!! แสงตะวันเช้านั้น แสดเข้มปนแดงราวสีเลือด ผู้รอดชีวิตหลายคนที่หนีรอดมาได้ ต่างก็เล่าเหตุการณ์อันป่าเถื่อนจากน้ำมือเขมรโหดเหล่านั้น หลายคนสติแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะสี่ภาวะจิตใจของพวกเขาไม่สามารถที่จะทนต่อภาพที่ได้เห็นมาหยกๆ อีกต่อไปเจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายก็เริ่มทำงานกันอย่างหนัก

โดยเมื่อเข้าเคลียร์พื้นที่ท่านอธิบดีกรมตำรวจขณะนั้น ถึงกับอุทานออกมาว่า โหดร้ายที่สุดเท่าที่เคยพบมา!!

**เนื้อหาข้อมูลและภาพทั้งหมดชมได้ที่ :
http://www.bpp126.org/mainsite/index.php?option=com_content&task=view&id=237&Itemid=40

ขอขอบคุณทางเพจ สงครามประวัติศาสตร์ ไว้โอกาสนี้ด้วยครับ :D